Mijn Verhaal – Jamie Penders

Vision Boards

Sinds 2 jaar maak ik elke zomer collages. Om te visualiseren waar ik heen wil In het leven. Met kleuren, plaatjes en quotes. Omdat ik er zelf vaak niet de woorden voor heb. Of omdat mijn verlangens nog te onbewust of nog niet geaccepteerd zijn door mezelf, om het als een SMART-goal te kunnen omschrijven. Iets dat voor mij trouwens uberhaubt niet werkt. Want vaak is de uitkomst veel mooier, dan de volledig uitgedachte voorstelling van het resultaat. Mijn allereerste vision board monde uit tot een 4 luik. Een traditie die ik in de zomer van 2021 voortzette. Maar in de zomer van 2022 plakte ik als een bezetene, in 2 maanden wel 8 collages. Er leken een hoop verlangens naar de oppervlakte te komen, die mijn hoofd zo vol maakte, dat het pas duidelijk werd toen ik ze eindelijk op papier zag staan. Ik bekeek de vision boards die ik afgelopen zomer - inmiddels 3 maanden geleden- maakte. En ik zag hoeveel er al aan het ontspruiten is, of zelfs al is gaan bloeien.

Buiten de lijntjes leven

’’Zonder haast’’, een quote. En een foto, gemaakt vanuit een treincoupé, uitkijkend op het voorbijrazende landschap, bij de opkomende zon. Ik reis veel meer met de trein sinds ik heel het land doorkruis om mijn podcastgasten te bezoeken. De gedachte kwam vaak in mij op, dat nu ik zelf niet aan het stuur zat, ik die tijd vast zo efficient mogelijk zou moeten gebruiken, om dan een interview te schrijven of op de terugweg direct aan de slag te gaan met het monteren van de zojuist opgenomen podcast. Maar dan bedenk ik me dat ik nu de baas ben en mijn eigen tijd indeel. Dat ik deze tijd mag gebruiken om me op te laden voor het aankomende podcast interview. Zodat ik mijn gasten de aandacht kan geven die zij verdienen. En de indrukken van dat gesprek, de verhalen, de personen en de plekken op me in mag laten werken. Maar vooral ook om na te genieten. Want ik ontmoet enorm inspirerende, interessante mensen, met smaak! Wat een enorm voorrecht is! Ik wilde meer buiten de lijntjes leven om te kijken hoe het daar is. En dat bevalt me tot nu toe goed.

Pauze:

Sowieso is de indeling en het besef van tijd een vreemd concept. Of ik nu een gebrek heb aan focus of juist superfocus, hoe dan ook slurpt het energie. Waardoor je optijd pauze moet nemen om op te laden en je met een frisse blik kunt kijken naar wat je eigenlijk aan het doen bent. In loondienst was dat nogal eens een struikelblok. Is er tijd voor pauze? Neem ik niet te lang pauze? Snoep ik met mijn pauze, geen pauze tijd af van mijn collega’s? Ik heb geen honger, ben veel sneller klaar met eten of Ik heb al gegeten. Kun je dan nog wel pauze houden? Ga ik niet te lang naar het toilet? (De perfecte ontprikkelplek, als je het mij vraagt.) Allemaal vragen en spanningen die het concept pauze nemen, buiten de kantoorsferen om, bij mij opriepen. Vermoeiend. Je zou er bijna een break van nodig krijgen. Maar wanneer je eigen baas bent, bepaal je je eigen tijd en ruimte. En dus ook wanneer het tijd is voor pauze. Gun je dan jezelf die ruimte tussen werkzaamheden, die meer inhoudt dan heel snel je lunch, koffietje of theetje inhaleren? En hoe productief is dat eigenlijk? Zonde van je lunch en zonde van je batterij. Meer actieve werkuren is dus niet persé duurzaam productief of iets dat kwalitatief resultaat oplevert. Hard werken hoor, dat ontspannen!

Eigenwijs

Grappig genoeg kreeg ik inspiratie voor dit verhaal op een zaterdag dat ik rust nodig had. Na een ochtend eigenwijs toch nog het een en ander voor te bereiden voor maandag. Na een middag onder een dekentje op de bank, met een kop thee en een goed boek - terwijl de zon en de schaduw van blaadjes in de wind op mijn bladzijdes dansten- begon ik weer langzaam onrustig te worden. Net toen de verveling begon toe te slaan zette ik dit verhaal op papier. Zo zie je maar weer, dat het altijd komt wanneer je er het minst op hoopt.

De sprong in het diepe

Ik had met mezelf afgesproken om het gewoon 3 maanden te proberen. De sprong in het diepe wagen en ruimte maken voor nieuwe projecten en mogelijkheden. Gewoon om te kijken waar het me zal brengen. En vooral om af te komen van de alsmaar terugkerende gedachte: ’’Wat als?’’ Sinds ik in juni 2020 volledig overspannen stopte met mijn kantoorbaan, heb ik op enorm inspirerende plekken mogen werken en de ruimte gekregen om dingen te leren die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Zeker zonder de juiste vooropleiding waarvan ik overtuigd was dat ik die nodig had. 2 jaar lang stond ik in de keuken. Mijn langekoesterde droom om zuurdesembrood te bakken in een echte bakkerij, kwam uit. Sochtends tussen 2 en 4 opstaan om te gaan bakken. Met mijn handen in het deeg. Ik vond het heerlijk. Dat ik een ochtendmens ben kwam nu eindelijk echt van pas. Het was alles waar ik al meer dan 10 jaar over droomde, en meer. Het waren de rustieke deegwaren en vienoisserie waar ik mijn hart aan verloor.

Grote mensen baan

Nog voordat daar door de cojona panini een einde aan kwam, werkte ik een tijd in een wijnhuis waar ik vanalles bijleerde over bieren, wijnen en gedistilleerde dranken. Ik werkte in die tijd minimaal op 2 plekken tegelijk, naast al mijn creatieve projecten. Het ene liep over in het ander en omdat ik de bakkerij miste solliciteerde ik bij een hele fijne patisserie in de stad. Waar ik de mooiste gebakjes mocht verkopen en high teas mocht klaarmaken. Zelfs de kunst van het koffie zetten met een espressomachine, afgetopt met heuse latte art heb ik onder de knie mogen krijgen.

Creatieve projecten

Vóór het hoofdstuk patisserie verkocht ik mijn eigen chocolate chip cookies door de brievenbus, ontwikkelde en fotografeerde ik mijn eigen recepten voor Tales of Pastry.com. En oefende ik met videos presenteren, opnemen en monteren voor de Mystery Baking challenges die ik fanatiek hostte. Net zoals de Selfcare Sunday Events, met yoga en brunch, die ik samen met een vriendin twee maal organiseerde. Allemaal projecten om opnieuw te ontdekken waar ik blij van word, waar ik energie van krijg. Het heeft uiteindelijk bij mijn sollicitaties ook gediend als een soort online portfolio en het was een leerzaam opstapje voor het monteren van mijn podcast nu. Allerlei creatieve projecten die ik eigenlijk altijd volledig aan de kant schoof voor mijn grote mensen baan. Fulltime, als ze dat van me vroegen. Want, wat als ze me anders niet wilden? Het verlangen naar meer zekerheid won het op korte termijn altijd van mijn verlangen naar meer creativiteit. Maar niet op de lange termijn.

Keuken kampioen

Vóór het hoofdstuk patisserie verkocht ik mijn eigen chocolate chip cookies door de brievenbus, ontwikkelde en fotografeerde ik mijn eigen recepten voor Tales of Pastry.com. En oefende ik met videos presenteren, opnemen en monteren voor de Mystery Baking challenges die ik fanatiek hostte. Net zoals de Selfcare Sunday Events, met yoga en brunch, die ik samen met een vriendin twee maal organiseerde. Allemaal projecten om opnieuw te ontdekken waar ik blij van word, waar ik energie van krijg. Het heeft uiteindelijk bij mijn sollicitaties ook gediend als een soort online portfolio en het was een leerzaam opstapje voor het monteren van mijn podcast nu. Allerlei creatieve projecten die ik eigenlijk altijd volledig aan de kant schoof voor mijn grote mensen baan. Fulltime, als ze dat van me vroegen. Want, wat als ze me anders niet wilden? Het verlangen naar meer zekerheid won het op korte termijn altijd van mijn verlangen naar meer creativiteit. Maar niet op de lange termijn.

Where the magic happens

Los van dat ik het op alle plekken waar ik gewerkt heb naar mijn zin heb gehad en veel kansen heb gekregen om toffe dingen te doen doen. Zoals trainingen geven, webinars presenteren, barista trainingen volgen en allerlei kooktechnieken leren. Probeerde ik telkens weer ter vergeefs, te voldoen aan een plaatje in mijn hoofd, waar ik eigenlijk nooit helemaal in paste. Waardoor ik na verloop van tijd telkens weer een chronisch gevoel van ontoereikendheid ervaarde. Van tekortschieten in alles wat ik deed. Waardoor ik me constant gestressed en geirriteerd voelde en ik er snachts zelfs van droomde. Ik kan je vertellen dat ik daar niet persé een leuker mens van werd. Maar ik dacht gewoon dat het erbij hoorde als je je buiten je comfortzone begeeft. Want ‘thats where the magic happens right?’

Wat als?

Of het nu op kantoor was, in de winkel of in de keuken. Hoe lief mijn collega’s en werkgevers ook waren. Hoe geduldig en supportive. Ik verlangde ernaar meer op mijn manier en op mijn tempo te kunnen werken. Weer creatieve dingen te maken. Maar na 5 volle dagen werken had ik nergens meer echt zin in. Ik miste voldoening in mijn werk. En dat voelt mega ondankbaar als je echt op een hele fijne plek werkt met ondernemers die hun leven volledig in het teken zetten van hun zaak. Het verlangen naar meer creativiteit begon het op te nemen tegen het verlangen naar meer zekerheid. Want, wat als?

Is dit het nou?

Of het nu op kantoor was, in de winkel of in de keuken. Hoe lief mijn collega’s en werkgevers ook waren. Hoe geduldig en supportive. Ik verlangde ernaar meer op mijn manier en op mijn tempo te kunnen werken. Weer creatieve dingen te maken. Maar na 5 volle dagen werken had ik nergens meer echt zin in. Ik miste voldoening in mijn werk. En dat voelt mega ondankbaar als je echt op een hele fijne plek werkt met ondernemers die hun leven volledig in het teken zetten van hun zaak. Het verlangen naar meer creativiteit begon het op te nemen tegen het verlangen naar meer zekerheid. Want, wat als?

Bridging the gap

Toen ik deze zomer een quote tegen kwam, die ik op een van mijn vison board plakte, viel voor mij het kwartje. ’’There are 2 ways to spread light. To be the candle, or the mirror that receives it.’’ Ik ben niet dat kaarsje. Ik hoef zelfs helemaal niet dat vuurtje te zijn. Ik ben die spiegel. Ik ben de brug. Bridging the gap. Ik heb mijn rol geaccepteerd als brug. Ik ben niet degene die levens veranderende oplossingen gaat uitvinden of uitwerken. Ik ben degene die al die goede initiatieven ziet, op waarde schat en het aan de man wil brengen. Ik wil van de daken schreeuwen hoe goed iets is, het belang ervan duiden en je ervan overtuigen waarom je dit zou willen aannemen.

Smaak is nogsteeds mijn wapen. Dat is onveranderd gebleven. Maar mijn stem is nu het middel. Met als doel om mensen te verbinden en dichter bij de natuur te brengen. Want mijn grootste wens is dat iedereen nu en in de toekomst met smaak kan (blijven) genieten van lekker eten. Bewustwording creëren door smaak. Door persoonlijke verhalen en kennis – die verloren dreigt te gaan – te delen. Echte mensen, echte verhalen, echte emoties, echte smaken. Ik raak er niet over uitgepraat. En toen ik overstapte van medium - van video naar audio - voelde dat extra passend. Omdat het er niet toe doet hoe je erbij zit. Wat voor teringzooi het in de ruimte is. Het gaat om jouw stem en jouw verhaal dat gehoord mag worden. Ik wil smaak, en de mensen met smaak als wapen, een podium geven. Op een intieme manier. Alsof jij als luisteraar bij ons aan tafel aanschuift.

Passie Project

Het is nu 1,5 maand geleden dat ik mijn baan opzegde om me volledig te kunnen richten op deze podcast. Omdat smaak mij het allermeeste zingeving brengt. De mensen, de verhalen en de emotie achter smaakbeleving. De verbindende factor, de passie en ook de kwetsbaarheid. Precies op de helft van de met mezelf afgesproken 3 maanden voor mijn passie-project. Dit soort verhalen worden vaak niet verteld als je er nog midden in zit. Want wat nu als dit project enorm faalt? Daar ben ik zelf althans altijd heel bang voor geweest. Maar dat doet het ook altijd alleen maar lijken alsof het anderen alleen maar wel lukt. En jij misschien de enige ’’faalhaas’’ bent. Of de enige die struggled. Want, wat als het niet lukt? Wat als ik kneiterhard op mijn bek ga? En wat nu als het wel lukt? Wat als het wel lukt om te vliegen?

Abonneren & Volgen

Heb je met plezier geluisterd naar deze aflevering en wil je geen enkele aflevering missen van Once Upon A Taste de Podcast? Abonneer je dan op Once upon A Taste de Podcast via Spotify of Apple Podcasts en volg @onceuponataste.podcast op Instagram voor alle updates en behind the scenes!